![]() |
![]() |
Oddziaływania międzymolekularne
Treści merytoryczne: Oddziaływania międzymolekularne (van der Waalsa). Dimer, monomery, energia oddziaływania dimeru. Metody supermolekularne, supermolekularny Hartree-Fock, rachunek zaburzeń Møllera-Plesseta, metoda sprzężonych klasterów. Metody perturbacyjne, rozwinięcie polaryzacyjne, rachunek zaburzeń o adaptowanej symetrii. Oddziaływania elektrostatyczne, wymienne, indukcyjne, dyspersyjne, indukcyjno-wymienne, dyspersyjno-wymienne. Wiązanie wodorowe. Rozwinięcie multipolowe. Oddziaływanie trwałych momentów multipolowych. Polaryzowalności statyczne i dynamiczne. Asymptotyczne oddziaływanie indukcyjne i dyspersyjne, współczynniki Cn. Trymery i większe klastry molekularne. Efekty nieaddytywne. Supermolekularne i perturbacyjne metody obliczania efektów nieaddytywnych. Oddziaływania międzymolekularne dla faz skondensowanych (ciecze, ciała stałe). Przykłady układów oddziałujących dyspersyjnie (dimer helu, argonu, benzenu), elektrostatycznie i indukcyjnie (dimer wody). Cele przedmiotu: Przedstawienie podstaw teorii oddziaływań międzymolekularnych, metod obliczania energii oddziaływania, wad i zalet poszczególnych podejść, zastosowań do badań dimerów, klastrów molekularnych oraz faz skondensowanych. Efekty kształcenia: Po ukończeniu zajęć student powinien znać podstawowe własności oddziaływań van der Waalsa, znać dwie podstawowe techniki modelowania tych oddziaływań (supermolekularną i perturbacyjną), znać fizyczną interpretację poszczególnych składowych energii oddziaływania, znać podstawy teorii asymptotycznej, rozumieć różnicę w oddziaływaniu układów polarnych i niepolarnych, znać efekty nieaddytywne i ich znaczenie dla klastrów molekularnych i faz skondensowanych. Zalecana literatura:
|